Schronisko Nad Śnieżnymi Kotłami

Schronisko Nad Śnieżnymi Kotłami na początku XX wieku. 

Schronisko Nad Śnieżnymi Kotłami latem.

Schronisko Nad Śnieżnymi Kotłami zimą.

Schronisko Nad Śnieżnymi Kotłami 

(lipiec 1925 r.). 

-----------------------

Strona na Wikipedii 

Bolkowskie widoki

Panorama Bolkowa z punktu widokowego 

na wschód od zamku w Świnach.

Panorama Bolkowa - widok z wieży zamkowej.

Bolków - centrum miasta - widok z wieży zamkowej. 

Za pierwszym rzędem kamienic widoczna wieża ratuszowa. 

Bolków - północna część miasta - widok z wieży zamkowej.

 

Dolnośląskie widoki E. Knippla - cz. I.

Legnickie Pole (połowa XIX wieku). Rys. E. Knippel.

 Bolków (połowa XIX wieku). Rys. E. Knippel.

Bolesławiec (połowa XIX wieku). Rys. E. Knippel

Kowary (połowa XIX wieku). Rys. E. Knippel.

Zniszczenia wojenne - Jawor

Rynek  - południowa część wschodniej pierzei (2 połowa 1945 r.).

Północno - zachodni narożnik Rynku (2 połowa 1945 r.).

 Północna część wschodniej pierzei Rynku (2 połowa 1945 r.).

Zniszczona kamienica przy ul. Grunwaldzkiej (2 połowa 1945 r.).

Świebodzin

Świebodzin w połowie XVIII wieku. 

Rys. Friedrich Bernhard Werner.

Świebodzin – miasto w woj. lubuskim, siedziba powiatu świebodzińskiego i gminy miejsko-wiejskiej Świebodzin, na Pojezierzu Łagowskim. Świebodzin leży w granicach historycznego Dolnego Śląska.

Dawny gród słowiański, prawa miejskie uzyskał w 1319 roku. Krzyżują się tutaj drogi krajowe nr 3 i nr 92. W Świebodzinie znajduje się Pomnik Chrystusa Króla, który do czerwca 2011 był najwyższym posągiem Chrystusa na świecie.

Strona na Wikipedii 

Arbeitslager Fünfteichen

Baraki KL Fünfteichen (Miłoszyce k. Wrocławia) po zajęciu 

obozu przez Armię Czerwoną.

 

AL Fünfteichen – niemiecki obóz pracy, jedna z filii KL Groß-Rosen. Założono ją w październiku 1943 roku w Fünfteichen (do 1936 r. Meleschwitz); dzisiaj Miłoszyce w gminie Jelcz-Laskowice. Więźniowie tego obozu pracowali w zakładach zbrojeniowych "Friedrich Krupp-Bertha Werke" oraz innych przedsiębiorstwach, które brały udział przy rozbudowie tych zakładów.

Początkiem lata 1943 obóz w Markstädt (Laskowice Oławskie) zlikwidowano i część jego więźniów przetransportowano do KL Stutthof i jego filii, a około 1000 pozostałych przeniesiono do Fünfteichen i zakwaterowano ich w 26 barakach.

Podobóz męski ulokowany został na przestrzeni 42 ha przy linii kolejowej, która prowadziła do Wrocławia Głównego. Wzdłuż torów od strony Jelcza stało rzędem 6 bunkrów wartowniczych. Dodatkowo w regularnych odstępach stały na przemian drewniane wieże strażnicze i murowane bunkry wartownicze, w których załoga obozowego SS chowała się w trakcie nalotów. Obóz otoczony był dwoma rzędami płotów z siatki drucianej. Wewnętrzny płot był podłączony pod wysokie napięcie. Od środka ogrodzenie było wzmocnione zasiekami z drutu, a od zewnątrz rozwieszone były na siatce maty maskujące, które zakrywały obóz od środka. Do obozu można było dostać się dwiema bramami: jedną główną i drugą tą, którą więźniowie wychodzili do pracy. Między nimi ustawiono wartownie, a dalej 2 bloki dla esesmanów oraz większy dla komendanta obozu, którym był Otto Stoppel. Każdy barak miał 40 m długości i 8 m szerokości. Były to parterowe budynki przeznaczone dla 200 więźniów każdy. Pośrodku każdego było miejsce na jadalnie. Po bokach znajdowały się sypialnie dla 100 osób każda. Obozu pilnowało 200 esesmanów i 30 blokowych. Więźniowie wspominali miło jednego z blokowych – Jana Nowakowskiego, ponieważ zwracał się do nich przez "pan". Na rewir przeznaczono najpierw 4 bloki a potem dodatkowo 2.

21 stycznia 1945 zwołano w obozie ostatni apel więźniów. Rozdano im po kawałku chleba i kiełbasy. Kilka godzin później 800 więźniów pozostawiono w szpitalu, a 6 tysięcy więźniów zmuszono do wymarszu do obozu Groß-Rosen. W trakcie tzw. Marszu śmierci Marszu śmierci Fünfteichen – Gross Rosen Niemcy zamordowali około 2 tysięcy więźniów.

Arbeitslager Fünfteichen został wyzwolony ok. godz. 11 dn. 23 stycznia 1945 r. przez grupę zwiadu Armii Radzieckiej. Po ewakuacji grupki chorych byłych więźniów został on zamieniony przez wojska radzieckie na obóz jeniecki (więzienie NKWD ?) dla żołnierzy niemieckich i funkcjonował do 1948 r. Ze względu na niedostępność jego terenu dla polskich mieszkańców, bliższych informacji na ten temat brak.

Strona na Wikipedii 

Artykuł na stronie Jelcza 

Górskie pejzaże Ch. Nathe - cz. I

Widok na Śnieżne Kotły od strony Szklarskiej Poręby. 

Rys. Ch. Nathe (początek XIX wieku).

Widok z Wysokiego Kamienia w Sudetach Zachodnich k. Szklarskiej Poręby.

Rys. Ch. Nathe (początek XIX wieku).

Grupa skalna Pielgrzymy.

Rys. Ch. Nathe (początek XIX wieku).

 Wodospad Kamieńczyka k. Szklarskiej Poręby.
Rys. Ch. Nathe (początek XIX wieku).

Legnica - kościół pw Św. Jacka

Kościół św. Jacka w Legnicy - został poświęcony w 1908 (budowa trwała od 1904 lub 1905) jako świątynia ewangelicka, poświęcona niemieckiemu cesarzowi Fryderykowi III. Kościół wzniesiono w stylu neogotyckim, na planie krzyża łacińskiego według projektu architekta Friedricha Hossfelda. Powstał w miejscu dawnego kościoła i klasztoru kartuzów.
Po zdobyciu miasta w 1945 Armia Czerwona urządziła w świątyni stajnię. Później, po remontach, służył jako miejsce skupienia, aż w końcu w 1972 został kościołem parafialnym nowo utworzonej parafii św. Jacka w Legnicy. W 2002 został ogłoszony lokalnym sanktuarium św. Jacka w diecezji legnickiej.

Strona na Wikipedii 

 Figura Św. Jana Nepomucena na tle kościoła Św. Jacka.

Konzentrationslager Groß-Rosen

Arthur Rödl (ur. 13 maja 1898, zm. kwiecień 1945) – niemiecki zbrodniarz wojenny, pierwszy komendant obozu koncentracyjnego Gross-Rosen oraz SS-Standartenführer. Popełnił samobójstwo w kwietniu 1945 r.

Konzentrationslager Groß-Rosen (uproszczona pisownia: Gross-Rosen) – niemiecki obóz koncentracyjny, istniejący w latach 1940-1945, nieopodal wsi Rogoźnica (nazwa powojenna), będący na czele ponad setki obozów pracy założonych na Śląsku, na terenie Czech i Niemiec.

Aż do końca 1941 roku do Gross-Rosen kierowani byli wyłącznie więźniowie z innych obozów koncentracyjnych, dopiero potem także bezpośrednio z placówek policyjnych. Więźniowie, zwłaszcza w pierwszym okresie przed rozbudową systemu podobozów, w większości byli narodowości polskiej. Od końca 1941 roku do podobozów kierowano również tysiące sowieckich jeńców wojennych – trudno dziś ustalić ich liczbę. W Gross-Rosen i jego podobozach znaleźli się również członkowie ruchu oporu z Francji i innych krajów zachodniej Europy (w sumie 3250 osób, z czego około 2000 w Gross-Rosen), ewakuowani w ramach akcji o kryptonimie "Nacht und Nebel" (pl.: Noc i mgła).

Praca przy kamieniołomie była bardzo ciężka. Więźniowie przez 12 godzin na dobę wynosili bloki granitu ważące kilkadziesiąt kilogramów. Każde uchybienie było okazją do zakatowania więźnia nawet na śmierć. Głodowe racje żywnościowe (ok. 1000 kilokalorii), brak opieki lekarskiej, oraz terror oprawców powodowały dużą śmiertelność. KL Gross-Rosen był postrzegany jako jeden z najcięższych obozów.

W latach 1941-1942 odsetek Żydów był w Gross-Rosen stosunkowo niewielki i nieustannie spadał, na co miała wpływ zarówno niewielka liczba Żydów kierowanych do Gross-Rosen, jak i akcja masowej "eutanazji", która dotknęła 80% więźniów żydowskich w obozie głównym. W roku 1942, 37 ostatnich Żydów zostało skierowanych z Gross-Rosen do Auschwitz. Wówczas w obozie pozostali prawie wyłącznie więźniowie polityczni, inteligencja, członkowie ruchu oporu i inne nieżydowskie kategorie więźniów. Ponownie przywożeni od października 1943 Żydzi byli kierowani do rozbudowujących się wówczas podobozów, w których stanowili pokaźny odsetek więźniów. W 1944 roku wiele transportów żydowskich przyjeżdżało do Gross-Rosen, a z reguły bezpośrednio do jego filii, z Auschwitz (m.in. transporty Żydów węgierskich) oraz z likwidowanych gett, z łódzkim na czele.

Więźniowie ginęli w obozie z wyczerpania pracą, z chorób, z wycieńczenia i wygłodzenia. Byli mordowani za uchybienia wobec regulaminu. Większość Żydów i jeńców sowieckich traktowana była wyjątkowo okrutnie. Szczególnie tragicznym momentem był luty 1945 roku i morderczy marsz śmierci ewakuujący więźniów. Przez obóz przeszło 125 tys. więźniów, z czego 40 tys. zmarło.

Strona obozu na Wikipedii 

Strona Muzeum 

-------------------------------------------

 Friedrich Entress (na zdjęciu z lewej strony) - niemiecki zbrodniarz wojenny, jeden z lekarzy SS pełniących służbę w niemieckich obozach koncentracyjnych w czasie II wojny światowej oraz SS-Hauptsturmführer. Od 3 stycznia do 11 grudnia i ponownie od czerwca 1944 roku do 13 lutego 1945 roku był naczelnym lekarzem w obozie Gross Rosen. Po wojnie stanął przed amerykańskim Trybunałem Wojskowym w Dachau w procesie załogi Mauthausen-Gusen (US vs. Johann Altfuldisch i inni), by odpowiedzieć za zbrodnie popełnione w tym obozie. Uznany za winnego, został skazany na karę śmierci i stracony przez powieszenie w więzieniu Landsberg.

 SS-mani z załogi obozu.

Anton Thumann (ur. 31 października 1912 w Pfaffenhofen an der Ilm, zm. 8 października 1946 w Hameln) – niemiecki zbrodniarz, członek załogi obozów koncentracyjnych Gross-Rosen, Majdanek i Neuengamme oraz SS-Obersturmführer.

Strona na Wikipedii