Henryk II Pobożny (ur. 1196/1207, zm. 9 kwietnia 1241) – książę śląski, krakowski i wielkopolski 1238–1241 (do 1239 tylko w południowej Wielkopolsce po linię rzeki Warty). Przez cały okres panowania nad ziemią kaliską i wieluńską (rudzką) sprawował wyłącznie opiekę nad małoletnimi książętami. W latach 1238–1239 rządził w księstwie opolskim i był regentem w sandomierskim. W 1238 odziedziczył po ojcu księstwo krakowskie. Kontynuował starania o koronę królewską. W czasie najazdu mongolskiego w 1241 stanął na czele koalicji wojsk wielu księstw polskich. Poległ w bitwie pod Legnicą 9 kwietnia 1241 r.
-----------------------
Jan Długosz o śmierci księcia Henryka:
"Kiedy podniósłszy prawą rękę chciał ugodzić Tatara, który
mu zagrodził drogę, drugi Tatar przebił go dzidą pod ramię. (Książę) zwiesiwszy
ramię, zsunął się z konia ugodzony śmiertelnie. Tatarzy wśród głośnych okrzyków
i chaotycznej, nieprawdopodobnej wrzawy ujmują go i wyciągnąwszy poza teren
walki na odległość dwóch miotów z kuszy, mieczem obcinają głowę, zerwawszy
odznaki, pozostawiają nagie ciało".
"Henryk Pobożny". Mal. Jan Matejko.
"Klęska lignicka. Odrodzenie. R.P. 1241". Mal.Jan Matejko.
----------------------------------------------
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz